RECENZJE MARII ZARAŃSKIEJ

Moja kochana „kobieta pracująca”, która żadnej pracy się nie boi! Na początek hasło - wizytówka aktorki, której jestem nieustannie fanką. Dziękuję panu Marcinowi Wilkowi za pełną emocji biografię Kwiatkowskiej.

Już na początku muszę przyznać, że dla mnie to lektura niezwykła! Wymarzona! Nie tylko dlatego, że akcja dzieje się w czasach dobrze mi znanych, najlepszych.

To ostatnia książka Hłaski (...) Jednak muszę przyznać, że choć lektura wywołała u mnie dreszcze i katastroficzne sny, nie sposób nie dostrzec mistrzostwa w opisie bohaterów.

Współczesny „bestseller” amerykański, krętą dróżką doprowadził mnie do łez… A już myślałam, że nie potrafię płakać, że tego typu wzruszenia zniknęły bezpowrotnie…

Kryminał dedykowany mężczyznom. Dla kobiet za dużo okrucieństwa, zwłaszcza bardzo dokładne opisy kaźni. (...) Nie można jednak odmówić Śmielakowi talentu, staranności, bogatego słownictwa...

Pierwsze wrażenie: Już po kilku minutach, pomimo różnicy wieku (na moją niekorzyść) stała się dla nas kimś bliskim. Opowiedziała nam o swojej literackiej drodze, wplatając fragmenty z własnego życia...

Książka świetna! Zwłaszcza dla kobiet (feministek)! Jeśli to moje wyznanie przypadkiem przeczyta mężczyzna: „feministka” – to nie jest brzydkie słowo, jak mi próbował wmówić pewien pan.

Są książki „grzeczne”, z fabułą toczącą się zgodnie z upływającym czasem, są też takie w których czas akcji jest sprawą drugorzędną, bywa, że przeszłość wyprzedza przyszłość w najmniej oczekiwanej chwili i czytelnik może się pogubić.(...) Właśnie tak odbieram powieść Julii Fiedorczuk.

Lektura zaczyna się od makabry, co sugeruje, że to klasyczny kryminał, ale nie! Tam jest sporo wątków o innym charakterze. Wspomnę o dwóch, tym, który poruszył mnie i tym który wydał mi się nieprawdopodobny.

Odkryłam PEREŁKĘ! Bo „Błysk rewolwru” jest bez wątpienia PEREŁKĄ! Książka jest opracowana przez Bronisława Maja i stanowi zbiór ineditów autorstwa Wisławy Szymborskiej.

Wyjątkowa zbieżność, jeśli chodzi o porę roku, a zwłaszcza miesiąc. Wszak maj to chyba najbardziej kolorowy miesiąc, pełen miłości, nadziei i wiary, że będzie lepiej. Właśnie tak odbieram opowieść Wojciecha Manna.

Książka nie z tego świata! Napisana pięknie, więc czyta się dobrze, ale czy z przyjemnością? O, to już rzecz do dyskusji. Aby rzecz ułatwić, autorka podsuwa ściągę - coś w rodzaju podtytułu: „Jak przeżyłbyś swoje życie, gdybyś wiedział, kiedy umrzesz?”

Marcowa lektura, to nie tylko biografia znanej, podziwianej, ba! Kochanej Danuty Szaflarskiej. Historyczne tło opowieści idealnie dopasowuje się do życiowych przypadków, wypadków, niesamowitych przeżyć – niesamowitej kobiety o niezwykłej osobowości.

Dustin – jako narrator i jego mama Helena - jako główna bohaterka, to opowieść o odchodzeniu, o rachunku sumienia . W moim odczuciu jest to główny motyw, a miłość Heleny do ruskiego kapitana – najwyższą warstwą nieba. Tylko kobiety potrafią tak kochać, jak Helena…

Nie jestem specjalistą, ale określiłabym tę lekturę jako filozoficzno- psychologiczno- refleksyjny rzut oka na samotność człowieka, nie tylko Szweda. Czym jest samotność? Jak duży wpływ ma na nasze życie? Odwieczny dylemat, powtarzający się w dziełach filozofów, ale także w rozterkach zwykłych ludzi...

Kiedy czyta się „Porzucenie kota”, wyobraźnia czytelnika dodaje treści, bo każdy z nas ma jakieś osobiste wspomnienia z kotem lub jakimś innym zwierzakiem. Historia z kotem, na początku wzbudzająca złość a kończąca się happy endem, to jednak część charakterystyki ojca, bo to tak naprawdę wspomnienie o ojcu.

Cezary Łazarkiewicz- reporter, powiedział coś na temat książki i to coś znalazło się na pierwszym planie, na okładce: „Trzyma w napięciu aż do ostatniej kropki”. Ciekawe! Zachęcające!

Na salę widowiskową Miejskiej Biblioteki wkroczył z przytupem, taki sam jak na fotografiach w swoich książkach, z serdecznym powitaniem i serdecznym uśmiechem.

W moim odczuciu – książka z najwyższej półki! Nauczyła mnie wiele z dziedziny dotąd mało znanej i wymagającej nie tylko wrażliwości na dzieła sztuki, ale także konkretnej wiedzy.

Odebrałam ten zbiorek , jako rozliczenie dojrzałego, doświadczonego człowieka z przeszłością tę bardziej udaną i tę , o której chciałoby się zapomnieć. Każdy tak ma. Powtarzające się frazy o odchodzeniu z życia , dość typowe dla ludzi, którzy „swoje przeżyli”.

Czerwcowa lektura przypomniała mi młodość i moją fascynację francuską piosenką. Doceniałam jej lekkość i melodyjność, czego moim zdaniem brakuje w piosenkach większości współczesnych wokalistów.

Pani Stefania nie była taką sobie dobrą ciotunią, która rozpieszczała dzieci. Ona wymagała! Wierzyła w to, że dzieci z biednych rodzin trzeba przygotować na trudy życia. Pobyt w Domu do czternastego roku życia niczego nie zapewniał, niczego nie gwarantował. Trzeba było (według pani Stefy), tak przygotować dziecko, aby umiało sobie poradzić później.

Przyznam, że „Wrzask” – przeraził mnie i miałam pewne kłopoty z uporządkowaniem treści. To debiut Janiszewskiej. O przemocy – mówiąc najogólniej, czyli tematy jak najbardziej na czasie.

Rozmówcy autorki, byli w pewnym sensie szczęściarzami, bo przeżyli rządy Hoxhy. (...) Albańczycy byli już tak zdominowani strachem, że długo nie mogli uwierzyć, że mogą żyć normalnie. Dyktatura ma to do siebie, że pozostawia piętno na długie, długie lata.

W kwietniu dostaliśmy naprawdę egzotyczną lekturę! Afryka – południowa, nad Oceanem Atlantyckim i stolica kraju- Luanda, jako miejsce akcji. Autor: prawdziwy Angolańczyk, urodzony w 1977 roku, absolwent lizbońskiej uczelni.

W tych strasznych czasach, kiedy nawet Covid jakby się przestraszył, czytanie przynosi ulgę, pod warunkiem, że lektura jest lekka i przyjemna. U mnie akurat odwrotnie. Znowu trafiłam na lekturę, która jest swoistym memento.

Akcja: stan Waszyngton na zachodnim wybrzeżu USA. Prawie zero historii, ale gdzieś tam w treści mówi się o wielkim kryzysie (tych kryzysów w USA było bez liku!), jednak jak przystało na „babską” lekturę: rodzina, miłość, seks, intrygi itd. itp.

Dowiedziałam się o znajdującej się w zbiorach sandomierskiej biblioteki, książki Marty Grzywacz: „Obrońca skarbów” z podtytułem: „Karol Estreicher – w poszukiwaniu zagrabionych dzieł sztuki”. Wkrótce ta lektura do mnie dotarła. Przeczytałam ją dopiero w styczniu i muszę powiedzieć, że czytałam ją z wypiekami na twarzy. Doskonale napisana!

Czytając „Kajś” – poznawałam historię Górnego Śląska na nowo. Prawdziwą! Bo historię tworzą ludzie z krwi i kości, co udowadnia autor. I nie jest to bynajmniej historia łatwa, zrozumiała, bo to, co setki lat przeżywał lud śląski, wymyka się często wyobraźni.

Biorąc w ręce nową lekturę, pomyślałam: ale cegła! Nie znam autorki, na okładce niesympatyczna gęba… Na górze: Paszport polityki (?), na dole: Wydawnictwo Znak! A więc, coś wyjątkowego!

Przygody Zośki są i tragiczne i śmieszne, bo dobrze się kończą, tak jak to bywa w komedii kryminalnej. W życiu jest inaczej i podejrzewam, że takich Zosiek nie ma wiele. Mimo wszystko uważam, że „ Kółko” jest doskonałą lekturą na „po świętach”, kiedy to znużone panie domu, także emerytki – pragną zapomnieć o przedświątecznym wysiłku...

Dziwnym przypadkiem zaczął się ten miesiąc dla mnie równie nietypową lekturą. „Baśń o wężowym sercu”- „albo wtóre słowo o Jakóbie Szeli” – autorstwa Radka Raka. Nagroda „Nike” w 2020 roku. Dawno już chciałam tę książkę przeczytać – wreszcie się udało.

W „Ukrytej sieci” jest wszystko: oczywiście wątek kryminalny, ale także psychologia, kryminalistyka, pedofilia, współczesna rzeczywistość, polityka, a wszystko logicznie powiązane i niesamowicie wciągające.

Dziś, nawet średnio rozgarnięty Ziemianin wie, że naziści nie tylko unicestwiali tych, którzy według nich nie zasługiwali na przynależność do rasy panów. Innym polem działania był rabunek dzieł sztuki, w całej Europie, a także wszystkiego co miało wartość materialną.

Panie z biblioteki znowu zgotowały mi przemiłą niespodziankę. Dostałam aż dwie na raz książki Alka Rogozińskiego! I to nie byle jakie. Pierwsza (już przeczytana), to: „Ukochany z piekła rodem”.

Nie często się zdarza, że czytamy w naszym Klubie książki sensacyjne, kryminalne, czy szpiegowskie. W dodatku, w tej książce Miłoszewskiego jest „trzy w jednym” – czyli wszystkie wymienione przeze mnie gatunki.

Książka Łukasza Łebka to rodzaj poradnika dla wszystkich, którzy mają do czynienia ze zwierzętami, takich jak ja – którzy tych „braci mniejszych” po prostu kochają. Dlaczego piszę, że książka podniosła mnie na duchu tylko częściowo?

„Wysoki Zamek” jest powieścią autobiograficzną, w której znany już pisarz (rok 1965), zmagając się z pamięcią, opowiada o swoim dzieciństwie w polskim wówczas Lwowie.

To właśnie ta książka Wiesława Myśliwskiego była dla mnie w pewnym sensie – wyzwaniem. Poprzednie, zwłaszcza te pierwsze, czytało się łatwo i rozumiało. Tym razem było inaczej.

Bardzo, bardzo dawno temu, kiedy nosiłam jeszcze tornister i kiedy po wojnie trudno było zdobyć coś do czytania, w mojej szkolnej bibliotece pojawiła się książka o pobudzającym fantazję tytule: „Ryby śpiewają w Ukajali”.

„Golem” - w żydowskich podaniach ludowych – postać ludzka ulepiona z gliny, w którą tchnięto życie, zwłaszcza postać taka stworzona przez kabalistę, astronoma i alchemika rabbiego Liwę ben Becalela w Pradze czeskiej w XVI wieku.

Lipiec zaczął się wesoło. W czasach Covidu? Przeciągającego się już ponad miesiąc remontu łazienki? Obolałego kolana? Saharyjskich upałów? A jednak!

Książka prawdziwa. Prawdziwa do bólu. Ten ból towarzyszy czytelnikowi przez cały czas czytania. Dlaczego zatem czytam? Dlaczego poddaję się dobrowolnie torturom? Bo prawdę należy poznawać. Bo trzeba wiedzieć.

Covid jakby przyhamował. Nie wpadam jednak w przesadny optymizm, bo już tyle było odwrotów, tymczasem po pierwszej fali nastąpiła druga, później trzecia…. Przypomina mi się aforyzm Jacquesa Tati: „Optymizm jest zawsze wynikiem niedostatecznej informacji”.

Maj, to cudowny miesiąc. Miesiąc nadziei. Kiedy podnoszę oczy znad laptopa, widzę delikatną wiosenną zieleń, rozkwitłą dziką gruszę i chociaż niebo szare, cieplej robi mi się na sercu.

Książka ładnie napisana. Czyta się doskonale, chociaż tematyka bardzo codzienna, że nie powiem banalna. To co dzieje się w miasteczku, dzieje się wszędzie; także w miastach, metropoliach - tyle, że w tych ostatnich – rozmywa się.

Wiosna! Jaka tam wiosna! Po kilku ciepłych dniach, kwiecień – plecień rozrabia. Na deszcz nie narzekam, mam dwuarowy ogródek, a moje wychodzące z ziemi roślinki i tkwiące w glebie nasionka, wołają: pić !

Spadek w powieści „Spadek” jest autentyczny. Spadkobiercami jest rodzeństwo. Dwoje starszych: syn i najstarsza córka od dawna nie utrzymują kontaktu z rodzicami i bardzo sporadyczny z dwoma młodszymi siostrami, które z kolei doskonale dogadują się z rodzicami.

Mamy marcową wiosnę. Zimno, od czasu do czasu pada śnieg lub śnieg z deszczem, ale byle jak, jakby już i zimie nie chciało się walczyć z tym co nieuchronne. My też walczymy. Z trzecią falą Covida. Codziennie o godzinie dziesiątej trzydzieści włączam telewizor i niecierpliwie czekam na komunikat ministra zdrowia.

Przedwiośnie. Pod koniec lutego powiało ciepłym powietrzem, pożółkły wierzby, stopniał śnieg a ludzie zaczęli zrzucać ciepłe kurtki i czapki. Za wcześnie! Znowu temperatura powietrza oscyluje wokół 0 stopni.

Czas najwyższy wspomnieć o czwartym „patronie” literackim roku 2021–go. Cyprian Kamil Norwid – najbardziej tajemniczy z wieszczów, zapomniany i niedoceniany. Bardzo trudno jest pisać na jego temat, tak skomplikowana jest jego biografia.

Doczekaliśmy się prawdziwej zimy! Srogiej zimy, jak dawno temu. W ubiegłych latach, kiedy zima ciepła była i bezśnieżna, narzekano: „co to za zima, dzieci zapomną jak wygląda śnieg” itd. Mamy i śnieg i mróz i jakoś nie słyszę szczególnego zachwytu.

Od czasu kiedy spotkania naszego klubu DKK zostały z powodu pandemii zawieszone, minął już prawie rok. Naiwnie sądziłam, że w dzisiejszej rzeczywistości pandemię uda się zdusić w ciągu kilku miesięcy i znów będziemy się spotykać, aby przekazywać swoje opinie na temat przeczytanych lektur.

Przygotowując się do Świąt – czytałam. Nagle zaroiło się od Małeckich! No, przesadzam! Dwóch Małeckich! Po Robercie, który swoją „Żałobnicą” pozbawił mnie na chwilę równowagi psychicznej, o czym pisałam wcześniej, pojawił się Jakub i „Rdza”. Czytałam wcześniej „Dygot”.

Już prawie połowa grudnia. Covid nie odpuszcza. Zimno, pochmurnie, chociaż zdarzyły się na początku miesiąca dwa, iście wiosenne dni. Niedługo święta Bożego Narodzenia. Będą inne od tych wcześniejszych. Na pewno nie wesołe. Spędzimy je we dwoje z mężem, bo licha kusić nie można.

Moja ostatnia lektura, to: „Ukochane równanie profesora”, autorstwa Yoko Ogawy. To znana w Japonii autorka, a wymieniona przeze mnie książka utrzymuje się długo na listach bestselerów i to nie tylko w Japonii. Książka pięknie napisana, z pewnością jest to także zasługa tłumaczki, o polskim imieniu – Anna i japońskim nazwisku Horikoshi.

Kiedy budzę się rano, zwłaszcza gdy świeci słońce, pojawia się nadzieja. W miarę upływu dnia – nadzieja przygasa. Jeszcze niedawno, można było pójść do ogrodu, zapomnieć choć na chwilę, oddalić przerażającą rzeczywistość.

Oczywiście, że czytanie nie zabije przeklętego wirusa. Pozwoli jednak oderwać się od ponurej rzeczywistości, zwłaszcza ludziom skazanym na izolację. W zasadzie powinno się czytać książki lekkie, pogodne, podnoszące na duchu, książki rozweselające, bo wszystkim wiadomo, że śmiech to zdrowie! Tymczasem czytamy to, co jest w naszym zasięgu. Zanim zarekomenduję przeczytane przeze mnie w ostatnim czasie książki, napomknę, że właśnie „trafiły mi się ”książki trudne, ale wartościowe.

Już początek czytania jest dla mnie interesujący. Co prawda akcja książki zaczyna się tuż przed I Wojną Światową i rewolucją bolszewicką , ale te fragmenty historii , zwłaszcza jeśli chodzi o tę drugą zawieruchę , długo nie były mi znane. Wyjaśniam : moje szkolne lata wypadały na lata pięćdziesiąte i sześćdziesiąte i moje wykształcenie historyczne było niepełne , usiane licznymi białymi planami.

Co gorsze, już nikt nie wie, kiedy się skończy. Hipotez jest tak wiele, że głowa ciężka. W mediach ukazują się sprzeczne informacje, od których wpada się w psychozę. Jak to będzie dalej? Najbardziej optymistyczna jest diagnoza, że wirus pozostanie z nami na zawsze i trzeba go oswoić. Jak to oswajanie ma wyglądać, tego autorytety medyczne nie podają.

Przerażająca książka! Okrutna! Podstępna! Każda z jej trzech części na początku opisuje życie rodziny Hofmeester dość zwyczajnie. Klasa średnia – ojciec dobrze prosperujący w dużym wydawnictwie, zapewniający rodzinie życie na dobrym poziomie. Rodzina, to piękna żona i dwie równie piękne córki.

Nasza lektura dotyczy czasów po II Wojnie i zaczyna się w 1953 roku. Bojan Buloh, jego żona Maria i córeczka Sonja chcą uciec od złych wspomnień, szukają swego miejsca na Ziemi i z grupą imigrantów z całego Świata docierają na Tasmanię. Niestety, wyspa nie staje się dla nich ostoją.

Bohater naszej świątecznej lektury – walczy. Doskonale to rozumiem, bo ja także walczę, aby jak najdłużej zachować jako - taką kondycję, chociaż nie przychodzi to łatwo. Niektórzy lekarze chcąc zachęcić starego człowieka powtarzają: „boli? – ciesz się człowieku, bo oznacza to, że żyjesz…”. Nie chodzi jednak o życie, ale o jego jakość.

Już pierwszy rzut oka na okładkę i czytelnik domyśla się, co będzie tematem książki. Jeśli Ewa – to Raj, jeśli jabłko – to grzech pierworodny. Przyznam, że nie jest to dla mnie temat fascynujący, zwłaszcza, że mit o stworzeniu Świata, jest bardzo odległy od wersji naukowych, chociaż i te są dalekie od całkowitego wyjaśnienia, udowodnienia i zrozumienia.

Dostaliśmy nowe zadanie – nasza Szefowa podniosła poprzeczkę! Wybór „kultowej” książki nie jest łatwy. Powiedziałabym, że niezwykle trudny, zwłaszcza dla czytelnika, który ma do czynienia z książką od wczesnego dzieciństwa i czyta, czyta, czyta nieustannie. Dochodzi do tego, że książek „kultowych” przybywa.

Weszła tak niespodziewanie – tanecznym krokiem – dziewczęca, zupełnie inna od tej w Internecie. Pomyślałam zawiedziona, że kogoś innego przysłano na zastępstwo. Gdy, już po spotkaniu rozmawiałam ze znajomymi, wielu z nich odniosło podobne wrażenie… A jednak, na szczęście – to była ta prawdziwa.

Dnia 16.10.2019 roku odbyła się w siedzibie DKK nadzwyczajna sesja, dotycząca, jak w popularnym dowcipie rzeczy radosnych i smutnych. Zacznę od radosnych...

Książka niedomówiona. Pełna tajemnic, ale przecież tak naprawdę niczego nie uda się ukryć na zawsze. Zmowa milczenia? Przecież zawsze znajdzie się ktoś, kto kierowany bądź wyrzutami sumienia, bądź chęcią wywołania sensacji, coś ujawni. Tak też jest z historią wojenną i powojenną Klimontowa.

Joanna Bator urodziła się w 1968 w Wałbrzychu, tam spędziła dzieciństwo i wczesną młodość. Studia wyższe ukończyła na Uniwersytecie Wrocławskim, pracowała w PAN, podróżowała po całym Świecie. Praca naukowa – jak przyznała na spotkaniu w Bibliotece nie dawała jej pełnej satysfakcji. Podróże, związane z pracą naukową, a zwłaszcza pobyt w Japonii, stały się impulsem do zmiany planów życiowych.

Cudowna książka! Z zastrzeżeniem, że potencjalny czytelnik kocha psy i ma poczucie humoru. Wbrew tytułowi, nie jest to traktat zawierający hymny pochwalne dla tej oryginalnej rasy, jest mnóstwo wtrętów na temat innych psich ras, a także o tych najmilszych, najpopularniejszych, często nie docenianych – kundelkach.

„Historia pszczół” – to swoiste memento. My, współcześni, od jakiegoś czasu mówimy o zmianach klimatu, o globalnym ociepleniu, o zagrożeniach, które są skutkiem nierozważnego podejścia do gospodarowania zasobami Ziemi, niestety niewiele wynika z dyskusji, nawet na forach międzynarodowych.

Miejsce akcji lipcowej lektury, to główna wyspa Japonii – Honsiu, prefektura Shinane, region Chugoku, miejscowość – Benimidori. Uzupełniając dane geograficzne, dodam, że prefektura Shinane została podzielona na trzy części: Iwani, Izumo i Oki. Benimidori leży w prefekturze Izumo, nad Morzem Japońskim. Akcja powieści – sagi, rozpoczyna się w 1953 roku i kończy w XXI wieku.

Akunin „wskrzesza” kryminał z przełomu wieków XIX i XX. Akcja zaczyna się w Paryżu, odrażającym morderstwem, ale dalej wszystko dzieje się na pokładzie Lewiatana – niezatapialnego okrętu, odbywającego pierwszy rejs od Southampton do Japonii.

Pierwszego dnia czerwca 2019 roku pojawiłam się w Galerii Widnokrąg pół godziny przed spotkaniem i zastałam tłumy. Z trudem znalazłam wolne krzesło. Właściwie ucieszyłam się, że tak wielu Sandomierzan lubi czytać Myśliwskiego.

Jest taki trend w literaturze, nie tylko polskiej, że autorzy swobodnie operują czasem. W efekcie wskrzeszają dawnych bohaterów, wplątują w teraźniejszość i wychodzą z tego czasem zaskakujące historie. Katarzyna Miszczuk sięga do prasłowiańskich czasów, do naszej rodzimej mitologii.

Już sam tytuł majowej lektury, zaskoczył mnie. Tak, nazwa niewielkiego miasta nad środkowym Nigrem, nie jest mi obca. Na północ od Timbuktu rozciąga się największa pustynia Świata – Sahara. Jest podzielona pomiędzy kilka państw afrykańskich, a tak naprawdę granice w tym regionie nie mają większego znaczenia.

Nasza lektura nie dotyczy czasów bardzo odległych, czasów Ordy. Nie jest też najświeższa. To czasy po tzw. rewolucji październikowej, która tak naprawdę nie miała miejsca w październiku, a jej skutki ciągnęły się długie lata i tylko nielicznym przyniosły szczęście.

Dawno już nie czytałam klubowej lektury z takim przymusem, jak tę: „Sadayakko”. Nie należy tego rozumieć, że mam zastrzeżenia co do treści, czy stylu. Uważam warsztat Lesley Downer za wręcz doskonały. Nadzwyczajna staranność, obszerna bibliografia, dla piszących wzór do naśladowania. Książka ta jednak wywołała we mnie w trakcie czytania tak skrajne emocje jak łzy, a nie jestem sentymentalną kobietką...

Wszystko, co dotyczy Romea, działo się naprawdę, daleko stąd, na Alasce, w krainie gór, śniegów i lodowców. Życie Romea udokumentowano bardzo dokładnie. Oglądając fotografie, widzimy wspaniałe zwierzę, szukające przyjaźni wśród kuzynów – psów (nie wszystkich). Romeo darzy szacunkiem ludzi (także nie wszystkich) i co jest najniezwyklejsze, nie jest wobec tych dwóch gatunków agresywny, co jest najbardziej zaskakujące, bo Romeo, to jednak potężne dzikie zwierzę.

Życie nasze toczy się tak szybko, zwłaszcza jego najpiękniejsza część – czyli młodość. Nie zastanawiamy się wówczas, kto był przed nami, jakie były losy naszych przodków. Nagle, dopada nas wiek „stateczny” i z przerażeniem zauważamy, że tak niewiele wiemy o dziadkach, pradziadkach i pra, pra, pra….. Rozpoczynamy czytanie lektury właśnie w takim momencie, kiedy autor świadomy tego, że ostatni świadek - matka - odpływa, a on o tylu rzeczach nie wie, o tyle faktów nie zapytał.

Samo życie! Na pierwszy rzut oka, zwyczajna książka społeczno-obyczajowa, tyle, że ze średniej półki. Czytając, dochodzę do wniosku, że jednak nie jest to trochę lepsze czytadło na święta i odkrywam coraz to nowe „warstwy”. Dzieje rodziny Martinez-Salgado są wplecione w historię, tę dawną i tę współczesną. Większość akcji ma miejsce w Madrycie, ale właściwie poszczególni bohaterowie podróżują po całej Hiszpanii, od Kadyksu do Pirenejów, a nawet dalej (za chlebem, za lepszym życiem)- do Niemiec, czy Holandii.

Nie wiem jaki zamysł miał autor, pisząc „Zagrodę”, myślę, że między innymi udowadnia, jak z jednej historii można uczynić nieskończoną ilość, zmieniając niektóre fakty, intencje bohaterów, w tym przede wszystkim Odysa. Trzyma się jednak ściśle niektórych homerowych wątków, oraz postaci. Przygody Odyseusza w czasie jego dziesięcioletniej tułaczki, także z grubsza trzymają się wersji homerowskiej.

Zacznę od tytułu : „ Bieguni”- jak mniemam, jest to myśl przewodnia książki, zacytowana na okładce. Nie będę jej powtarzać, bo większości czytelników, zwłaszcza Olgi Tokarczuk, jest znana. Jak się ma tytuł do treści? Istotnie, w powieści, w każdej jej części, bohaterowie są w ciągłym ruchu i nie jest ważne, czy jest to lot, rejs, podróż pociągiem, czy samochodem.

To ogromna porcja informacji historycznych, politycznych, literackich na dużej przestrzeni czasowej. Stanowi ona tło dla biografii niezwykłej kobiety, jaką była Iłłakowiczówna. Wszystko zaczyna się, kiedy Polski nie ma na mapie. Iłła przychodzi na świat w Wilnie, a dorasta jako sierota na Łotwie na dworze hrabiny Zofii Buyno, która w pełni tego słowa znaczeniu zastępuje Kazimierze matkę. To jej zawdzięcza późniejsza poetka staranne wykształcenie.

Wchodzi (po raz drugi) bohater dnia. Dokładnie taki, jak na zdjęciach w Internecie. Nie siada na przygotowanym dla niego „tronie” i nie siądzie aż do momentu wpisów do książek. Mówi, że tak woli, ze taki ma styl, żartuje, że lubi na czytelników patrzyć z góry. Tak naprawdę autor, to taki „brat- Łata”, który nie ma najmniejszych kłopotów z nawiązaniem kontaktów z czytelnikami.

Kiedy czytamy o sławnych kompozytorach, najczęściej dowiadujemy się o cudownych dzieciach, które już w czwartym roku życia koncertowały itp. A Dymitr? Nic podobnego. Chociaż cała jego rodzina była muzycznie uzdolniona a fortepian był najczęściej używanym instrumentem, Dymitr uparcie odmawiał nauki gry na instrumencie. Nie chciał być pianistą. Zaczął dość późno, bo w wieku dziewięciu lat.

Na początek mojego tekstu, pragnę poinformować zainteresowanych, że zaproszenie poety, pisarza, w ogóle artysty na spotkanie, nie jest wcale łatwe. Nie mówię tu o jakimś prywatnym spotkaniu. Jako klub, możemy odbyć takie spotkanie raz na dwa lata. Jestem członkinią klubu DKK, który działa już od 2007 roku, a patronat nad naszym klubem dzierży Miejska Biblioteka Publiczna.

Niespodzianka! W naszym klubie zagościł thriller psychologiczny! Nie znaczy to, że nigdy nie mieliśmy powieści kryminalnych. Były przecież „Erynie” Marka Krajewskiego. Tak się składa, że w naszym DKK tylko ja czytuję i to często „ kryminały”. Thrillery – rzadziej.

Po przeczytaniu kilku książek Amosa Oza, śledzeniu wydarzeń w Izraelu i państwach ościennych, wydawało mi się , że dysponuję w miarę uporządkowaną wiedzą o państwie i jego mieszkańcach. Sierpniowa lektura, zburzyła tę równowagę. Jestem pewna , że autorka nie zamierza porównywać swojej książki do dzieł noblisty. To taka zwyczajna książka, o zwyczajnych ludziach, w dodatku prześladowanych przez pech .

Przygnębiająca i ponura książka. Zwłaszcza dla kobiet. Jeśli ktoś chce wyobrazić sobie piekło niech przeczyta, a żądny przygód lub niedowiarek, niech jedzie do Oki, maleńkiej osady na pustyni, w północnym Afganistanie, niedaleko granicy z Uzbekistanem, u podnóża gór Hindukusz.

Książka, przy której odpoczywa się i nabiera smaku na życie. Zawsze, kiedy biorę do ręki książkę nieznanego mi autora, odczuwam trochę niepokoju (czy znajdę przyjemność w czytaniu?), ciekawość w końcu zwycięża. Od początku bezboleśnie wchodzę w świat Łubieńskiego, świat ptaków i tych, którzy ptaki kochają.

Piękna książka! Prawdę powiedziawszy, rozdział pierwszy, nieco mnie zaszokował. Zestresowana pięćdziesięciolatka, porzucona przez męża dla młodszej, jazda we mgle … i wypadek! Ofiarą jest kobieta. Pogotowie! Policja! Przesłuchanie! Wyrzuty sumienia! Worek nieszczęść – naraz!

Chociaż literatura skandynawska, w tym szwedzka, jest w ostatnich latach wręcz modna w Polsce, ta akurat autorka jest mało znana. Krótka notka na okładce, informuje, że napisała kilka powieści, niektóre zostały nagrodzone, a poza tym, jest dziennikarką i krytykiem literackim. Zdjęcie na zewnętrznej okładce sugeruje, iż jest to powieść dla kobiet. Istotnie! Po przeczytaniu, przekonuję się, że nie jest ona zwykłym czytadłem, książką na podróż, czy niedzielną wycieczkę.

Z ciekawością przyjęłam nową książkę Macieja Płazy. Pierwsza – „Skoruń”, dostarczyła mi wiele przyjemnych wzruszeń, bo to co przeżywali bohaterowie, działo się tu, w Sandomierzu. Autor, pisząc tę pierwszą powieść – biograficzną, w jakiś sposób komplikował treść. Już, już domyślałam się miejsca akcji, czasu akcji, a okazywało się, że głównie w czasie były przesunięcia, że coś tam się działo, ale nie wówczas, że to nie byli ci ludzie i nie te miejsca.

Nasza marcowa lektura prowadzi nas wirtualnie daleko, daleko na wschód ogromnego kontynentu euroazjatyckiego. Korea! Mały kraj położony na półwyspie, na mapie wygląda, jak ogonek uwieszony przy obszarowo ogromnych Chinach. Dla nas nieznany, chociaż zarówno olimpiada zimowa w Pjong Czangu, jak i niezliczone ekscesy przywódcy Korei Północnej powodują, że o Korei mówi się więcej od czasu wojny, która spowodowała podział tego kraju na dwie części, wzdłuż 38 –go równoleżnika.

„Mroczniejsza niż czerń i zimna jak lód” – zdanie to, znajdujące się tuż pod tytułem na okładce – prowokuje. Czytelnik spodziewa się, że nie jest to jakaś tam książczyna, że to coś niezwykłego, coś co porwie i pochłonie. Istotnie! Prawie natychmiast pogrążamy się w świat Eileen, szarość, czerń, zło i okrucieństwo.

W każdej przeczytanej książce, staram się znaleźć coś dla siebie. Może to być wydarzenie, które szczególnie mnie wzruszy, może to być bohater, z którym chociaż na krótko się utożsamiam. Bywa, że tło powieści jest dla mnie czymś, co kiedyś widziałam, śniłam. Od szóstego roku czytam z pasją, przyznam, że wybór mojej lektury często jest przypadkowy.

Nasz klub DKK, postanowił uczcić pamięć sławnego na całym świecie pisarza, nieco zapomnianego, chociaż do niedawna pojawiającego się wśród lektur szkolnych. Może jeszcze któryś z polonistów poleca Conrada, nie wiem, nie mam dostępu do podstaw programowych. Chociaż na pewnym etapie życia pisarz przyjął obywatelstwo brytyjskie, do końca swych dni marzył o powrocie do ojczyzny. Takie były czasy. Rozbiory.

Nie przypuszczałam, że można doznać szoku, z powodu przeczytania książki! Tak jednak się stało! Historia pani Einstein, wstrząsnęła mną i to nie tylko dlatego, że obaliła mit o geniuszu Alberta Einsteina, ale także potwierdziła moją ocenę „męskiego świata”, w którym dla nas – kobiet, tak mało jest miejsca.

To nie będzie recenzja. Zbyt wysoko ustawiona poprzeczka! Będzie to kilka uwag zwyczajnej czytelniczki. Zacznę, od przyznania się, że mało znam się na współczesnej poezji. Wychowana zostałam na Słowackim, Mickiewiczu, Konopnickiej, Asnyku, Tetmajerze, Baczyńskim, Broniewskim i jeszcze wielu innych. Aha, był jeszcze Tuwim, Gałczyński . Nie sposób wymienić wszystkich twórców. Przywiązanie do rymów i rytmów – pozostało.

Witold Szabłowski jest autorem czterech książek, a właściwie czterech zbiorów reportaży. Są to: ZABÓJCA Z MIASTA MORELI, NASZ MAŁY PRL, TAŃCZĄCE NIEDŹWIEDZIE, SPRAWIEDLIWI ZDRAJCY. Jest jeszcze młodym człowiekiem i być może, ktoś pomyśli, z małym dorobkiem literackim.

Nowa, nieznana mi do tej pory autorka. Proza, też jakaś inna, może bardziej nowatorska? Jestem zwykłą czytelniczką i opiszę moje wrażenia po przeczytaniu książki. Pewnie wielcy znawcy literatury, jeśli przypadkiem moja recenzja – nie recenzja wpadnie im w ręce, uśmieją się do łez… Gdyby ktoś powiedział mi : streść jak najkrócej książkę, odpowiedziałabym: Apogeum absurdu! Mieszanka iście szatańska!

Bohaterka książki, Janina Duszejko – walczy. Dla niej sarna nie jest gorsza od człowieka, ma prawo do życia. Lisy, wilki, niedźwiedzie, cały ten świat, który ją otacza, tworzy przyjazną aurę, nie zagrażającą w niczym człowiekowi. Niestety, na tym przyjaznym świecie żyją również myśliwi.

Bardzo dobrze napisana książka! Motywem przewodnim, jest odwieczna walka dobrego ze złem. Książka o żywej, chwilami tragicznej akcji, nie nadająca się według mnie na gwarną plażę, czy jakieś większe skupiska ludzi. Najlepiej, czytać ją na odludziu, w samotności, bez konieczności odrywania się od tekstu, bo lektura wciąga.

Świetna proza ! Tematyka bardzo na czasie : przemoc w rodzinie ! Tyle się o tym ostatnio mówi. I co ? I nic. No, może prawie nic. Bulwersujący jest stosunek najwyższych władz do tego problemu: obojętność, przyzwolenie, przystrojone tzw. tradycją, modelem katolickiej rodziny, w której rządzi, a jakże : ON – Pan i Władca! On decyduje , o wszystkim . Jak, kiedy i gdzie. A jak nie ?

Książka składa się z trzech części. Część pierwsza , to te najmilsze wspomnienia, z czasów dzieciństwa, młodości i te dalsze, jednym słowem – biografia, napisana i z sentymentem i z dużą dozą krytycyzmu. Pani Magdalena jest tylko o parę lat młodsza ode mnie, żyłyśmy zatem w tych samych czasach, tyle, że ona w dużym Szczecinie, a później w Warszawie, a ja na głuchej prowincji.

Ach! Ten humor angielski! Nigdy nie przypuszczałam, że w moim wieku można się popłakać ze śmiechu i to podczas czytania angielskiej powieści. Wprawdzie autorka tejże, od lat mieszka w USA, ale jej specyficzną „angielskością” – przesycona jest książka.

Postanowiłam zmienić strukturę mojej recenzji. Zwykle, gdy w danym miesiącu dostawałam dwie książki, oddzielnie się do nich odnosiłam. Tym razem połączę moje opinie. Obie lektury są o kobietach i dla kobiet. Tematy są stare jak Świat… I nic, może niewiele z tego wynika. Nasz piękny Świat, jest światem mężczyzn.

Zapowiedź była zachęcająca: Nowa Gwinea, antropologia, zakręceni badacze, „dzikie”, nieznane plemiona. Na antropologii nie znam się, na geografii nieźle, jednak czas akcji – początek lat trzydziestych dwudziestego wieku, może nie dostarczyć oczekiwanych sensacji. Ta wiedza, może być już nieaktualna, chociaż książkę napisano niedawno. Układ książki, też niebanalny.

Wstrząsająca książka! Każda zresztą lektura ocierająca się o Holocaust, musi być wstrząsająca. „Ludzie, ludziom zgotowali ten los”- to znane hasło . To, co miało miejsce w czasie II wojny, nie powinno się było NIGDY powtórzyć. Czy tak jest? Każdy nowy dzień przynosi informacje o Syrii, Afganistanie, Iraku , o Afryce Środkowej , a „cywilizowany” Świat, jakby tego nie widział …

Spodziewałam się, przyznam, czegoś innego. Z pewnością wynurzeń Gwiazdy, już nieco zapomnianej, pragnącej jednak zapisać się nie tylko w pamięci ludzi z tamtych czasów, ale także tym młodym, także tym, którzy dopiero rozpoczynają wędrówkę na tym Świecie. Przyjemna niespodzianka! S.M.L. napisała kapitalną książkę! Dla mnie tym bardziej interesującą, że ja także „mam to już za sobą”…

Smutna książka! Zdumiewa mnie fakt, że bieda w sensie fizycznym, może doprowadzić do krańcowego zubożenia uczuciowego. Dzieciństwo Lucy, to chyba skrajny przykład, takiego właśnie układu.

Światowa kariera Antka z Sieradza na pewno bulwersuje i jak to w życiu, pokazuje, jak często naszym losem kieruje przypadek. Siedemnastolatek praktykuje u fryzjera. Tak naprawdę, przynajmniej na początku nauki zawodu, jest chłopcem do wszystkiego. Uczy się perukarstwa, co później bardzo mu się przyda. Pod nieobecność szefa, fryzuje miejscową damę i o dziwo, dobrze mu to wychodzi.

Wraz z grudniową lekturą, moje współklubowiczki i ja, usłyszałyśmy od moderatorki Małgosi, coś, jakby wytłumaczenie, dlaczego ta książka. Już wcześniej rozmawiałyśmy o Macieju Płazie, kiedy jeszcze aspirował do nagrody Nike. Wydawało nam się, że ma tę nagrodę „w kieszeni”. A jednak nie! Wygrała debiutująca poetka, nikomu nieznana. Nie znam się na poezji i nawet nie ciągnie mnie, żeby przeczytać nagrodzony tomik. Natomiast, „Skoruń” – intrygował, przyciągał, prawie natychmiast zaczęłam czytać. Dlaczego? To jasne!

Taka sobie książeczka. Trochę rzeczywistości, nieco wydumanych problemów, szczypta humoru. Czytając, mam wrażenie, że Kundera przelewa swe myśli na papier bez żadnego wysiłku, że pisze gdziekolwiek, nawet czekając na tramwaj.

Gdy nie znam autora lektury, tytuł także z niczym mi się nie kojarzy, zanim przystąpię do czytania, starannie oglądam okładki, od zewnątrz i od wewnątrz. Tuż nad tytułem książki, jedno krótkie zdanie, zachęcające do czytania. Toma Hanksa - aktora, reżysera, ta książka zafascynowała!

Mam mieszane uczucia… Z jednej bowiem strony, książka ciekawa, wciągająca, o ludziach z krwi i kości, z drugiej, nieustający smutek, dramat , zło, które dopada przypadkiem. Bardzo młody autor, tym wydaje się dziwniejsze, że nie daje swoim bohaterom szans na coś dobrego, na piękne przeżycia, na radość istnienia.

Nowa lektura nie wzbudziła we mnie szczególnych emocji. Nie przepadam za imprezami estradowymi, a większość śpiewanych obecnie piosenek nie zachwyca mnie ani pod względem melodycznym, ani werbalnym. Nie słucham piosenek wykonywanych na festiwalach, a więc jestem kompletnym ignorantem…. Nie zawsze tak było.

Wrześniowa lektura wzbudza mnóstwo kontrowersji, zarówno jeśli chodzi o autora jak i treść. Anonsowana, jako powieść podróżnicza, zawierająca wszakże obfitość wątków historycznych, tych sprzed i po narodzeniu Chrystusa. Liczne cytaty z Biblii , w różnych językach (autor znał biegle siedem), powodują, że czytelnik może poczuć się zagubiony, może czuć się zmęczony obfitością treści.

Mam taki zwyczaj, że gdy dostaję do ręki nową książkę i do tego autor nie jest mi znany, obracam ją w rękach, starannie oglądam okładkę i próbuję wyobrazić sobie treść lub ideę lektury. Na okładce para, kobieta i mężczyzna, trzymają się za ręce. No i jeszcze ten jakby podtytuł, /sentencja?/ : „ PRZECZYTAJCIE DOBREGO CZŁOWIEKA I ZNÓW SIĘ ZAKOCHAJCIE!

Ze wzruszeniem trzymałam w ręku tomik, ze zdjęciem na okładce. Moja ukochana aktorka! Miałam 16 lat , kiedy zobaczyłam ją w filmie „Wojna i pokój”. Zakochałam się „od pierwszego wejrzenia” w Audrey i w jej filmowym partnerze, księciu Andrzeju. Bardziej w Audrey.

To już druga lektura „o Kossakach” w naszym klubie DKK. Pierwsza, poświęcona była Magdalenie, ale tak naprawdę obie książki dotyczą całej rodziny Kossaków. Jedna z pierwszych fotografii pokazuje „Kossakówkę” w obecnym stanie, złym stanie. Aż trudno uwierzyć, że nie ma pieniędzy, aby odrestaurować ten dom, uporządkować ten ogród, bo przecież kolejni jego mieszkańcy zasłużyli się dla polskiej kultury.

Spotkanie odbyło się w czytelni Biblioteki Miejskiej w Sandomierzu. Książki Małgorzaty Wardy są adresowane głównie do młodego i średniego pokolenia, tymczasem w spotkaniu brały udział w większości kobiety starsze. Można sobie zadać pytanie, czy kobiety w tzw. wieku produkcyjnym w ogóle nie czytają, nie czytają Wardy, czy nie mają czasu na udział w tego typu spotkaniach.

Chciałabym wyrazić zachwyt lekturą, napisać coś pozytywnego, ale nie mogę… To nie jest lektura dla mnie! To pierwsza książka tej autorki, która znalazła się w naszym klubie i jeśli mam być szczera, wolałabym, aby więcej ich nie było . Zabrałam się do czytania z zapałem, bo na ogół nobliści byli przeze mnie dobrze oceniani. Być może, ta właśnie książka nie za bardzo się autorce udała, w końcu otrzymała Nobla za „całokształt”, poza tym otrzymała wiele nagród literackich i przetłumaczono ją na wiele języków...

Każda książka przyporządkowana jest do jakiejś kategorii. Obok podziału alfabetycznego /pierwsza litera nazwiska autora/, mamy w bibliotekach działy np. historyczne, obyczajowe, sensacyjne – oddzielnie lektury szkolne i wiele innych . Do jakich zaliczyć „Obok Julii” ? W tej książce jest po trosze wszystkiego. Miejsce akcji, to najpierw tzw. Ziemie Odzyskane, teraz już zupełnie zapomniana nazwa, później Warszawa i mnóstwo jeszcze miejsc w Europie, ale już we wspomnieniach Janka Ruczaja...

Spotkanie zorganizowała Biblioteka Miejska w Sandomierzu. Mój klub dyskusyjny, został zaproszony. Poza członkiniami DKK, było jeszcze kilkanaście „nie zorganizowanych”, panie z biblioteki i JEDEN pan /młody!/. To dość dziwne, bo pani J. – G. pisze książki dla kobiet.

Czytelniku! Jeśli dostaniesz do ręki ostatnią książkę Umberto Eco, zastanów się , czy masz wystarczająco dużo silnej woli, wystarczająco czysty umysł, odpowiedni poziom wiedzy historycznej i filozoficznej. Jeśli tak, przystąp do studiowania. Tak! Studiowania! To nie przypadkowe z mojej strony sformułowanie. W ogóle, książek Eco nie czyta się tak zwyczajnie, jego dzieła studiuje się !

Zastanawiam się od dawna, dlaczego liczna grupa ludzi, która regularnie czyta, twierdzi, że nie znosi literatury kryminalnej. W tej deklaracji wyczuwam, że część z nich uważa ten rodzaj literatury za mniej wartościowy od innych gatunków, są także tacy, co w domowej ciszy chętnie czytują „kryminałki", ale nie przyznają się do tego publicznie.

Czytam. Nóż się w kieszeni otwiera. Od początku do końca lektury. Dyskryminacja kobiet, to nie nowy problem w czytanych przez nas książkach. Począwszy od pierwszej klubowej książki; „Dziewczyna z perłą”, poprzez „Czas czerwonych gór”, „Przedział dla pań”, „Diego i Frida”, „Kobiety”, „Tancerka Degasa”, „Panna Ferbelin”, „Matka Makryna” i inne, ten wątek powtarza się i nie jest ważne, czy jest to Europa, czy Azja, Ameryka, czy Australia...

„Nie wierzę w Boga , ale odczuwam jego brak” – tak rozpoczyna swój zbiór filozoficznych esejów autor. Jest ateistą, o czym wielokrotnie pisze, a jednak? To stwierdzenie nie jest odkrywcze, tak z pewnością twierdzi wielu ateistów, ale także wielu „wierzących”, ma ciągle wątpliwości. Ja, osobiście nie wierzę w bezwarunkową wiarę tych, którzy tak lubią o tym mówić, a znam co najmniej kilka takich osób. Przy każdej okazji o tym prawią, uważają się za boskich oblubieńców, biegają do kościoła i żegnają się przed każdym krzyżem i figurką…

W kategorii surrealizmu należy czytać „Kamienną tratwę”. Ja tego pierwotnie nie uczyniłam i brnęłam przez treść, nie rozumiejąc, jak tak poważny pisarz jak Saramago, może nam oferować takie bzdury. Mieliśmy już „Malarstwo i kaligrafię”, a ja dodatkowo przeczytałam „Baltazara i Blimundę” oraz „Podróż słonia”. Pomimo, iż we wszystkich podanych pozycjach brak jest dialogów, a zbity druk odstrasza niedowidzących, to treści tych wymienionych lektur jest zrozumiała, chociaż nie można jej zgłębiać bez absolutnego zaangażowania w czytanie...

Do tej pory , nie przeczytałam ani jednej książki Stasiuka. Z tytułami jego książek spotykałam się np. w krzyżówkach albo też w dyskusjach o książkach w naszym DKK. Byłam ciekawa o czym Stasiuk pisze, kiedy więc dostałam do ręki „Taksim”, nie kryłam zadowolenia. Tytuł książki był dla mnie niezrozumiały, zatem sięgnęłam do Internetu i znalazłam dwie odpowiedzi, obie adekwatne do treści...

Z Hennigiem Mankelem zetknęłam się jako czytelniczka literatury kryminalnej. Przeczytałam dostępne w naszej bibliotece pozycje i jak wielu miłośników tego typu książek z sympatią odniosłam się do głównego bohatera – Kurta Wallandera. Nie zaakceptowałam też decyzji autora o przerwaniu cyklu powieści. Cóż ! Siła wyższa! Nie mogę jednak zrozumieć, dlaczego autor zakończył pisanie o ulubionym przez czytelników bohaterze. Zdziwiło mnie zatem, kiedy dostałam w DKK powieść Mankela o zupełnie innej formule...

Jacek Dehnel, to „stary” znajomy naszego klubu. Najpierw zachwycił nas swoją pierwszą powieścią : „Lala”. Później były ”Balzakiana” i wreszcie spotkanie z autorem, bezpośredni kontakt , który potwierdził tylko naszą fascynację autorem. Przypomnę, że J. D. zaprezentował nam wówczas najnowszą powieść – „Saturn”, tyleż ciekawą co wstrząsającą. Deklamował też swoje wiersze, imponując dykcją i urodą tychże...

Książka pięknie napisana, mądra i śmieszna. Wyrażając opinię, że „pięknie napisana", mam na myśli wspaniałą polszczyznę, jaką posługuje się autor. To dla mnie bardzo ważne, nie lubię czytać książek napisanych byle jak a ta lektura, pomimo niezbyt dużej pojemności, jest tak skomponowaną, że uważam ją za małe arcydziełko...

Na pierwszy rzut oka, książka w sam raz dla zapracowanej przed świętami pani domu. Co prawda króciutka recenzja na okładce informuje: „W ciągu jednego dnia życie Florence wywraca się do góry nogami. Jej wspólniczka przejmuje interes, a mąż, od którego oczekiwała wsparcia, oznajmia, że odchodzi, bo zakochał się w mężczyźnie... ."